Ξυλογλυπτική
Η τέχνη αυτή άνθισε στα μέρη μας στα τέλη του 19ου έως τα μισά του 20ουαιώνα.
Με την ξυλογλυπτική ασχολούνταν πάντα οι τσοπάνηδες, κεντώντας αγκλίτσες, κουτάλες, κούπες, σταυρούς, κ.λ.π. τις ατέλειωτες ώρες του χειμώνα.
Επαγγελματικά όμως και με πολύ μεράκι την άσκησε η οικογένεια Ντινόπουλου με πρώτο το Γιώργο Ντινόπουλο και τους γιούς του Σταύρο και Δημήτρη. Ο τελευταίος σπούδασε την τέχνη σε εξαίρετους Ηπειρώτες μαστόρους. Από αυτούς ήταν ο Φίλιππος, που έφτιαξε το τέμπλο του Αγίου Τρύφωνα και της Παναγίας στη Βυτίνα και ο Χριστόδουλος, που έργο του είναι το καταπληκτικό τέμπλο της Παναγίας στα Μαγούλιανα.
Ο Δημήτρης Ντινόπουλος συνεργάστηκε με τα αδέλφια του Σταύρο και Επαμεινώντα, για το τέμπλο των Αγίων Θεοδώρων. Το τέμπλο του Αγίου Γεωργίου είναι έργο του Επαμεινώντα, του Σταύρου και του Βασίλη. Ο γιός του Δημήτρη Γιώργος Ντινόπουλος, έκανε μόνος του και δωρεάν το τέμπλο της μονής Κερνίτσας.
Τα σπίτια των Ντινοπουλέων ήταν και εργαστήρια και σ’ αυτά βοηθούσαν όλα τα παιδιά τους αγόρια κι κορίτσια.
Έργα του κοσμούν σήμερα πολλές εκκλησίες της Αρκαδίας και της Μεσσηνίας κυρίως. Θα αναφέρουμε εδώ μερικά από αυτά, όπως τα σημείωσε ο Ν. Μπουμπουλης συνομιλώντας με τον Κώστα Ντινόπουλο, τελευταίο από αυτούς τους εμπνευσμένους τεχνίτες, το 1958. Στη Αρκαδία δούλεψαν στο Λεβίδι (Αγιος Ιωάννης), στο Αγρίδι, στο Πυργάκι, στο Στενό, στο Δάρα, στο Ίσαρι, στο Βλαχοκερασιά, στη Σύρνα, στη Λιοδώρα και πολλά άλλα μέρη. Έργο του Δημήτρη Ντινόπουλου είναι το τέμπλο του Αγίου Δημητρίου Τριπόλεως. Στη Μεσηνία δούλεψαν στα χωριά Αετός, Σστρέφι, Κουρτάκι, Μηλιώτη, Πλένα, Λεσοβίτι και άλλα. Επίσης έκαναν το τέμπλο του Αγίου Νικολάου Άργους, τέμπλα στο Βραχάτι Κορινθίας, στην Ανδραβίδα Ηλέίας, καθώς και μεμονωμένα εκκλησιαστικά έπιπλα (προσκυνητάρια, παγκάρια) σε πολλές εκκλησίες σε όλη την Πελοπόννησο.
Το μόνο ξύλο που δούλεψαν ήταν η ντόπια καρυδιά. Ο Ν. Μπουμπουλης μας τονίζεισ’ ένα ποίημά του:
Για τέμπλο κάθε ξυλικό δεν κάνει
Θέλει φλαμούρι, αγριοξιά η καρυδιά,
Να του μιλάει η σμίλη, το ροκάνι
Κι εκείνο ν’ απαντάι ταπεινά….>>
Στη δεκαετία του ογδόντα έγινε μια προσπάθεια να αναπτυχθεί αυτή η τέχνη με τη σχολή του ΕΟΜΜΕΧ, που λειτούργησε για δέκα και πλέον χρόνια στο χωριό.
Η σχολή αυτή έβγαλε αρκετούς τεχνίτες, που σήμερα εργάζονται ως επαγγελματίες στο χωριό, στην Τρίπολη και την Αθήνα.
Απόσπασμα από το βιβλίο «Βαλτεσινίκο: Ο τόπος μας».
Χρήστος Ι. Παπαδημητρακόπουλος – Αθήνα 2004 / Σελίδες 206
Εκδόσεις Σαϊτη (χορηγία Συλλόγου Απανταχού Βαλτεσινιωτών «Η Κοίμηση της Θεοτόκου»)